چرا هرچه كانال‌هاي اين تلويزيون لعنتي را عوض مي‌كنم

جنگ تمام نمي‌شود؟

و هرچه روي شيشه‌اش دستمال مي‌كشم

رد اشك از صورت مادرانِ بي‌فرزند

پاك نمي‌شود

گناه ما چه بود؟

كه تاوانش را هواپيماهاي جنگي پسِمان دادند

و تانك‌هايي كه نمي‌گذارند

اين شامِ زهرماري از گلويمان پايين برود

 تلويزيون را تو خاموش كن

با همين انگشتي كه معلوم نيست فردا را

با كدام بهانه به ماشه‌اي خواهد رساند

و جهان را از كدام زاويه به رگبار خواهد بست

اين روزها

به تو هم شك مي‌كنم

به خودم

و به اين جعبۀ جادويي مسخره

كه سعي مي‌كند دردهايمان را

با مسكن‌هاي نود قسمتي ناپديد كند.

ليلاكردبچه