غم كه مي‌آيد در و ديوار، شاعر مي‌شود

در تو زنداني‌ترين رفتار شاعر مي‌شود

مي‌نشيني چند تمرين رياضي حل كني

خط‌كش و نقاله و پرگار، شاعر مي‌شود

تا چه حد اين حرف‌ها را مي‌تواني حس كني؟

حس كني دارد دلم بسيار شاعر مي‌شود

تا زماني با توام انگار شاعر نيستم

از تو تا دورم دلم انگار شاعر مي‌شود

باز مي‌پرسي: چه‌طور اين‌گونه شاعر شد دلت؟

تو دلت را جاي من بگذار شاعر مي‌شود

گرچه مي‌دانم نمي‌داني چه دارم مي‌كشم

از تو مي‌گويد دلم هر بار شاعر مي‌شود

نجمه زارع

چيزي نشسته ام بنويسم بر اين ورق

چيزي كه سال هاست تو آن را نگفته اي

جز با زبان شاخه گل و جلد زرورق

هروقت حرف مي زدي و سرخ مي شدي

هروقت مي نشست به پيشاني ات عرق

من با زبان شاعري ام حرف مي زنم

با اين رديف و قافيه هاي اجق وجق

اين بار از زبان غزل كاش بشنوي

ديگر دلم به اين همه غم نيست مستحق

من رفتني شدم تو زبان باز كرده اي

آن هم فقط همين كه:((برو،در پناه حق))

نكند شاعر باشد

قلبش را نشانه مي روم

نكند عاشق باشد ؟

نه !

من نمي توانم

شعري براي جنگ بگويم

از شاعر به دشمن

از شاعر به دشمن

يكي از سرباز هايتان را بفرستيد

اين شعر را تمام كند.

مجيدسعدآبادي

باد پيشاني بند يا زهرا بسته

و چادر هاي قرارگاه امداد را

به خط مقدم مي برد....

نوشته بود

ساقي گردان بچه هاي حبيب تير خورده

و قمقمه ها دارند هلاك مي شوند

خودش شهيد شد

نامه در جيب پيراهنش اسير

هنوز منتظريم به دست ما برسد

گره كور پايين امضايش را بازكنيم

و با اثر انگشتش

تطبيق دهيم.

مجيدسعدآبادي